Abstract:
งานวิจัยเรื่องกลวิธีการแปลหน่วยสร้างประโยคเน้นส่วนในพระราชบัญญัติคนเข้าเมืองภาษาไทยเป็นภาษาอังกฤษนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาโครงสร้างหน่วยเน้นส่วนในภาษาอังกฤษที่ผู้แปลเลือกใช้แทนโครงสร้างหน่วยเน้นส่วนชนิดต่าง ๆ ในภาษาไทย และเพื่อศึกษากลวิธีการแปลหน่วยสร้างเน้นส่วนชนิดต่าง ๆ จากต้นฉบับภาษาไทยเป็นฉบับแปลภาษาอังกฤษที่ปรากฏอยู่ในพระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. 2522 ฉบับตีพิมพ์ในปี พ.ศ. 2563 จัดพิมพ์โดยสำนักพิมพ์สูตรไพศาล ผลการวิจัยพบว่า ในการแปลหน่วยสร้างเน้นส่วนในตัวบทพระราชบัญญัติคนเข้าเมือง พ.ศ. 2522 จากภาษาไทยเป็นภาษาอังกฤษนั้น โดยทั่วไปพบว่า ผู้แปลใช้กลวิธีการแปลหลัก 3 กลวิธี ได้แก่ 1. การแปลแบบเสรี โดยไม่จำกัดอยู่ที่หน่วยสร้างชนิดใด พบในอัตราส่วนร้อยละ 39.17 2. การแปลแบบตรงตัวโดยใช้หน่วยสร้างเน้นส่วนที่เป็นชนิดเดียวกันกับภาษาต้นฉบับมาเป็นคู่เทียบ พบในอัตราส่วนร้อยละ 36.66 และ 3. การแปลแบบสื่อความโดยใช้หน่วยสร้างเน้นส่วนด้วยกันแต่ไม่จำกัดชนิดในภาษาอังกฤษมาเป็นคู่แปลพบในอัตราส่วนร้อยละ 24.17 และมีการใช้หน่วยสร้างเน้นส่วนทั้งหมด 4 ชนิดที่ปรากฎพบโดยเฉลี่ยในภาษาฉบับแปล โดยหน่วยสร้างเน้นส่วนรูปแบบ Passive construction ปรากฏมากที่สุด พบในอัตราส่วนร้อยละ 46.57 รองลงมาคือ หน่วยสร้างเน้นส่วนรูปแบบ Fronting/ Y-movement Construction พบในอัตราส่วนร้อยละ 24.66 และหน่วยสร้างเน้นส่วน Cleft Construction พบในอัตราส่วนร้อยละ 6.85
