กระบวนแบบถนิมพิมพาภรณ์ : แนวทางการออกแบบรูปลักษณ์เครื่องประดับ

Abstract

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ คือ 1) เพื่อศึกษาและวิเคราะห์รูปแบบถนิมพิมพาภรณ์ไทยใน 3 ยุคสมัย คือ สมัยสุโขทัย อยุธยา และรัตนโกสินทร์ (รัชกาลที่ 1-5) 2) เพื่อสังเคราะห์แนวทางการออกแบบรูปลักษณ์เครื่องประดับไทยสู่สาระคุณค่าของความหมายใหม่และ 3) เพื่อออกแบบและสร้างต้นแบบเครื่องประดับร่วมสมัยสำหรับสตรีที่ตอบสนองความพึงพอใจของกลุ่มผู้บริโภคโดย รูปแบบถนิมพิมพาภรณ์ที่นำมาวิเคราะห์มาจากงานประติมากรรม ปฏิมากรรม และเครื่องประดับ ซึ่งเก็บรวบรวมข้อมูลชั้นปฐมภูมิโดยการลงพื้นที่ภาคสนามใน 4 จังหวัดของประเทศไทยและข้อมูลชั้นทุติยภูมิจากเอกสารและวิจัยที่เกี่ยวข้อง โดยการนำมาจัดกลุ่มและประเภทถนิมพิมพาภรณ์ตามตำแหน่งของการสวมใส่บนร่างกายแล้ววิเคราะห์ข้อมูลแบบพรรณนาความวิเคราะห์ในมิติของการออกแบบเครื่องประดับ และวิเคราะห์กระบวนแบบเครื่องประดับตะวันตกใน 3 ยุค แล้วสังเคราะห์พหุลักษณ์เครื่องประดับไทยและตะวันตก จากแนวคิดดังกล่าว สู่แนวทางการออกแบบรูปลักษณ์ เครื่องประดับด้วยการบูรณาการลักษณะไทยกับลักษณะตะวันตกจึงได้โมเดลแนวคิดการออกแบบรูปลักษณ์เครื่องประดับไทยร่วมสมัย จำนวน 2 กลุ่ม คือ 1. สไตล์โกธิค อาร์ตนูโว และอาร์ตเดโค 2. สไตล์ผสม โดยนำสัญญะของกระบวนแบบถนิมพิมพาภรณ์ผสมผสานกับสัญญะเครื่องประดับตะวันตก 3 สไตล์ คือ โกธิค อาร์ตนูโว และอาร์ตเดโค มาออกแบบรูปลักษณ์เครื่องประดับร่วมสมัย สำหรับสตรีที่คงกลิ่นอายความเป็นไทยที่ตอบสนองความพึงพอใจของกลุ่มผู้บริโภคในบริบทสังคม ปัจจุบัน จำนวน 14 ชุด แล้วนำไปสำรวจความพึงพอใจจากกลุ่มตัวอย่าง 4 กลุ่มบุคลิกการแต่งกาย คือ กลุ่มที่ 1 สไตล์คลาสสิคกลุ่มที่ 2 สไตล์ธรรมชาติกลุ่มที่ 3 สไตล์โรแมนติกและกลุ่มที่ 4 สไตล์ดรามาติค ผลการศึกษาพบว่า ภาพรวมของผู้ตอบแบบสอบถามส่วนใหญ่มีความพึงพอใจต่อการ ออกแบบรูปลักษณ์เครื่องประดับชุดพริ้งมากที่สุด รองลงมา คือ ชุดสิงห์อโยธยา และเมื่อพิจารณารายกลุ่มบุคลิกการแต่งกายในแต่ละกลุ่ม พบว่า ในแต่ละกลุ่มบุคลิกการแต่งกายมีรสนิยมที่แตกต่างกัน แสดงให้เห็นถึงความชอบและการตัดสินใจซื้อเครื่องประดับต่างกัน