การตอบสนองทางพฤติกรรมและความทนทานต่อโลหะหนักของหอยโข่ง (Pila spp.) ที่เป็นชนิดพันธุ์พื้นเมืองและหอยเชอรี่ (Pomacea canaliculata) ที่เป็นชนิดพันธุ์ต่างถิ่นเพื่อใช้เป็นแนวทางการควบคุมสัตว์น้ำต่างถิ่นที่รุกรานในประเทศไทย

Abstract

ความทนทานต่อสิ่งแวดล้อมอาจเป็นปัจจัยหนึ่งที่ส่งเสริมให้ชนิดพันธุ์ต่างถิ่นรุกรานประสบความสำเร็จในสิ่งแวดล้อมนั้น ๆ ดังนั้นผู้วิจัยได้ศึกษาความทนทานต่อสิ่งแวดล้อมโดยศึกษาจากพฤติกรรมการกินระหว่าง หอยโข่งพันธุ์พื้นเมือง (Pila pesmei) และหอยเชอรี่ (Pomacea canaliculata) โดยคาดการณ์ว่าหอยเชอรี่ที่เป็นชนิดพันธุ์ต่างถิ่นรุกรานจะทนทานต่อสิ่งแวดล้อมที่เป็นพิษได้มากกว่าหอยโข่งพันธุ์พื้นเมือง ในที่นี้สิ่งแวดล้อมที่เป็นพิษคือตะกั่ว (Pb2+) ซึ่งจัดว่าเป็นโลหะหนักชนิดหนึ่ง อย่างไรก็ตามพบว่าหอยเชอรี่ที่เป็นชนิดพันธุ์ต่างถิ่นรุกรานไม่ได้มีความทนทานต่อตะกั่ว (Pb2+) ได้ดีกว่าหอยโข่งพันธุ์พื้นเมือง ผลการศึกษานี้ถูกอภิปรายในแง่ของความเข้มข้นของสารละลาย Pb2+ และการศึกษาในอนาคตเกี่ยวกับผลของโลหะหนักต่อทั้งพฤติกรรมการกินและมิญชวิทยาของระบบทางเดินอาหาร