อิทธิพลของการรับรู้ประโยชน์ อุปสรรค ความสามารถแห่งตน ต่อความร่วมมือในการฟื้นฟูสภาพ และความสามารถทางกาย ของนักกีฬาบาดเจ็บระดับความรุนแรงปานกลาง

Abstract

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความสมพันธ์ระหว่างการรับรู้ประโยชน์ อุปสรรคความสามารถแห่งตนในการฟื้นฟู กับความร่วมมือในการฟื้นฟูสภาพและความสามารถทางกายภาพของนักกีฬาที่มีอาการบาดเจ็บระดับความรุนแรงปานกลาง ระหว่างระยะก่อนกับหลังการฟื้นฟูสภาพ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยเป็นนักกีฬาที่มีอาการข้อเท้าแพลงระดับ 2 กำลังอยู่ในระยะการฟื้นฟูสภาพจำนวน 31 ราย อายุ 18-25 ปี (ค่าเฉลี่ย = 21.45, SD = 2.2) กลุ่มตัวอย่างตอบแบบสอบถามการรับรู้ประโยชน์ อุปสรรค ความสามรถแห่งตนในการฟื้นฟู และความร่วมมือในการฟื้นฟูสภาพที่บ้าน และนักกายภาพบำบัดทดสอบการทำงานของขาข้างที่บาดเจ็บและประเมินความร่วมมือในการฟื้นฟูสภาพที่คลินิก ผลการวิจัยชี้ให้เห็นว่าการฟื้นฟูสภาพทำให้การรับรู้ประโยชน์ ความสามารถแห่งตนในการฟื้นฟู และความสามารถทางกายภาพเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p < .01) ความร่วมมือในการฟื้นฟูสภาพที่คลินิกมีความสัมพันธ์เชิงลบกับการรับรู้อุปสรรคอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (r = -.39, p = .02) ความร่วมมือในการฟื้นฟูสภาพที่บ้านมีความสัมพันธ์เชิงบวกกับกรรับรู้ประโยชน์ (r = .40, p = .02) และความสามารถแห่งตน (r = .46, p = .01) แต่ไม่พบความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้ทั้ง 3 ด้านกับความสามารถทางกาย (r = -.15 ถึง .24, p > .05) นอกจากนี้ยังพบว่าความร่วมมือในการฟื้นฟูที่คลินิกมีความสัมพันธ์กับความสามารถทางกายอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (r = .37, p = .04) และปัจจัยการรับรู้ความสามารถแห่งตนก่อนการฟื้นฟูสภาพ สามารถทำนายความร่วมมือในการฟื้นฟูสภาพที่บ้านร้อยละ 20.7 ผลการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าปัจจัยทางจิตวิทยา การรับรู้ประโยชน์ อุปสรรค และความสามารถแห่งตนในการฟื้นฟู มีผลต่อความร่วมมือในการฟื้นฟูสภาพ