Abstract:
จากการศึกษากฎหมายเกี่ยวกับความผิดฐานสื่อลามกอนาจารเด็กตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 287/1 พบว่า การบังคับใช้อาจเกิดปัญหาขึ้นในทางปฏิบัติ เนื่องจากการกําหนดคํานิยามที่ปรากฎอยู่ในประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 1 (17) เป็นการกําหนดโดยคํานึงถึงแต่เฉพาะเด็กที่เป็นมนุษย์เท่านั้น อาจจะยังไม่เพียงพอ เนื่องจากหากพิจารณาถึงความก้าวหน้าของการพัฒนา เทคโนโลยีในปัจจุบันที่มีสื่อลามกอย่างอื่นที่ไม่ใช่เด็กเป็นผู้แสดง หากไม่ได้บัญญัติครอบคลุมถึง อาจส่งผลให้ผู้ผลิตสื่ออาศัยเป็นช่องโหว่งในการผลิตสื่อลามกเด็ก ประเด็นต่อมาเป็นข้อต่อสู้ของผู้กระทําความผิดที่อาจยกข้อต่อสู้เกี่ยวกับอายุของเด็กในสื่อลามก โดยอ้างเหตุไม่รู้ข้อเท็จจริงอันเป็นองค์ประกอบของความผิด เพราะการไม่รู้ดังกล่าวแสดงว่าผู้กระทําความผิดนั้นขาดเจตนาในการกระทําความผิดตามมาตรา 59 วรรคสาม ข้อเสนอแนะ ควรแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 1 (17) โดยเพิ่ม ความหมายของ“สื่อลามกอนาจารเด็ก” ครอบคลุมถึงสื่อลามกเด็กที่เด็กในสื่อนั้นถูกสร้าง หรือจําลองขึ้นโดยคอมพิวเตอร์ด้วย และเพิ่มเติมข้อความมาตรา 285/1 วรรคท้าย บัญญัติว่า “การกระทําความผิดตามมาตรา 287/1 วรคหนึ่ง ห้ามอ้างความไม่รู้อายุของเด็กเพื่อให้พ้นจากความผิดนั้น”
