Abstract:
ทุเรียนเป็นผลไม้ที่มีความสำคัญทางเศรษฐกิจชนิดหนึ่ง ซึ่งกำลังถูกแทรกแซงจากกลุ่มนายทุนจีนเข้ามาตั้งโรงคัดบรรจุผลไม้ (ล้ง หรือ ล้งจีน) เพื่อรับซื้อผลไม้ไทยและส่งออกไปสาธารณรัฐประชาชนจีน ส่งผลให้มีการครอบงำการค้าผลไมไทยทางผู้วิจัยจึงมีแนวคิดว่า ควรมีการจัดการทุเรียนหลังการเก็บเกี่ยวให้มีคุณภาพ พร้อมส่งไปยังตลาดปลายทางในประเทศต่าง ๆ เป็นที่ยอมรับของตลาด เพื่อหยดุยั้งการผูกขาดโดยล้งจีน จึงศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างเกษตรกรผู้ปลูกทุเรียน ผู้รับซื้อทุเรียนและล้งจีน โดยใช้วิธีเก็บข้อมูลโดยการสัมภาษณ์แบบเชิงลึกกับเกษตรกร จำนวน 17 คน และผู้รับซื้อนำนวน 3 คน ในจังหวัดจันทบุรี ผลการวิจัย พบว่า เกษตรกรมีความรู้ในการจัดการหลังการเก็บเกี่ยวทุเรียน แต่ไม่สามารถ ได้เนื่องจากปัจจัยทางด้านเงินทุน และการส่งออกไปยังต่างประเทศ ส่วนผู้รับซื้อทุเรียนพบว่า มีความริ้ธีการจัดการหลังการเก็บเกี่ยวแต่ไม่สามารทำการตลาดที่สาธารณรัฐประชาชนจีนได้ เนื่องจากมีกลุ่มอิทธิพลดูแลการส่งออกทุเรียนประเทศอื่น ๆ นั้นทำได้ยากเนื่องจากกฎหมาย ระหว่างประเทศด้านการส่งออกแต่ปัจจุบันที่ชาวจีนทำได้เพราะนำเข้าไปขายเองไม่ต้องตรวจตามกฎหมาย การที่เกษตรกรหรือผู้รับซื้อชาวไทยบุกตลาดที่จีนนั้นเป็นไปได้ยากด้วยกฎหมายทางการค้าเรื่องผักผลไม้ ที่มีการตรวจเข้มข้นในเรื่องสารพิษตกค้าง มาตรฐานขนาดลูก ภาษีในการนำเข้าล้วนแต่เป็นการกีดกันทางการค้าในอนาคตหากประเทศไทยต้องการบุกตลาดที่นอกเหนือจากจีน ต้องการใช้ความรู้ทางด้านวิทยาศาสตร์ และเทคโนโลยีการอาหารมาพัฒนาแปรรูปผลิตภัณฑ์จากทุเรียน เพื่อเพิ่มตลาดการบริโภคให้มากขึ้น
