ผลของความเค็มน้ำต่อขบวนการลอกคราบและการเปลี่ยนแปลงทางสรีรเคมีของปูทะเล (Scylla serrata)

Abstract

นำปูทะเล (Scylla serrata) ขนาดความกว้างกระดองเฉลี่ย 71 มิลลิเมตร ระยะคราบแข็ง (stage C3) ปราศจากก้าม เลี้ยงในถังไฟเบอร์ขนาด 250 ลิตร ที่ระดับความเค็มน้ำ 5, 10,15, 20 และ 25 ppt (และเพิ่ม 30,35 และ 40 ppt สำหรับการศึกษาออสดมลาลิตี้) เป็นระยะเวลา 75 วัน เพื่อทำการตรวจสอบขบวนการลอกคราบ การรอดตาย และการเปลี่ยนแปลงทางสรีระเคมีของปูทะเล จากผลการทดลองพบว่า ความเค็มมีอิทธิพลต่อการเปลี่ยนแปลงปริมาณของโปรตีน คาร์โบไฮเดรต ไกลโคสอะอะมิโนไกลแคน ออสโมลาลิตี้ คลอรีน โปแตสเซียม แมกนีเซียม แมงกานีส ทองแดง ซัลเฟอร์และแคลเซียม ไนพลาสมาปูทะเล โดยทั่วไปแล้วพบว่าความเข้มข้นเพิ่มสูงขึ้นตามความเค็มน้ำที่เพิ่มขึ้น (P<0.05) ยกเว้นฟอสฟอรัส โดยแมกนีเซียม ซัลฟอร์แมงกานีส ทองแดง และแคลเซียมจะมีค่าลดลงที่ความเค็มน้ำ 25 ppt ซึ่งการเพิ่มขึ้นของธาตุส่วนมากในเลือดตามความเค้มนั้นส่งผลให้ปริมาณธาตุที่พบในเปลือกเพิ่มอีกด้วย ยกเว้นทองแดง ปูที่เลี้ยงในความเค็มสูง (20-25 ppt) จึงเป็นความเค็มที่เหมาะสมเพื่อการสนับสนุนกลไกการสร้างเปลือกและเนื้อเยื่อของปูทะเล เห็นได้จากมีจำนวนปลอกคราบสูงสุด (100+-0%) (p< 0.05) ที่ความเค็มน้ำ 20 ppt ขณะที่ปูที่เลี้ยงในความเค็มน้ำ 5 ppt ใช้ระยะเวลาในการลอกคราบ (36+- 4 วัน) สั้นกว่าปูที่เลี้ยงในความเค็มน้ำ 25 ppt ผ47+-4 วัน) (p< 0.05) ซึ่งเป็นการสนับสนุนที่ว่าความเค็มน้ำที่ต่ำมีส่วนช่วยสนับสนุนการละลายเปลือกเก่าในปุชนิดนี้ อย่างไรก็ดี ขนาดปูหลังลอกคราบ และการตายของปูทะเลของการเลี้ยงทุกระดับความเค็มน้ำไม่พบความแตกต่างกัน (p<0.05)