การสำรวจปัญหามลพิษทางเสียงในมหาวิทยาลัยบูรพา

Abstract

โครงการวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์หลักเพื่อสำรวจปัญหามลพิษทางเสียงในมหาวิทยาลัยบูรพาทำโดยการสำรวจวัดระดับเสียงภายในมหาวิทยาลัย และศึกษาทัศนคติของประชากรภายในมหาวิทยาลัยที่มีต่อมลพิษเพื่อประเมินระดับความรุนแรงของปัญหามลพิษทางเสียงในมหาวิทยาลัยบูรพา ในโครงการวิจัยนี้กำหนดจุดเก็บข้อมูลทั่วมหาวิทบาลัย จำนวน 10 จุด โดยเก็บข้อมูลทั้งในวันทำการและวันหยุดราชการระหว่างวันที่ 21 พ.ย. 2539 - 5 ม.ค. 2540 ผลการตรวจวัดระดับเสียงพบว่า ทุกจุดมีค่าไม่เกินมาตรฐาน ทั้งในวันทำการและวันหยุดราชการโดยในวันทำการมี ค่า L95 ในชาวง 47.00-60.00 เดซิเบล(เอ) ค่า L5 ในช่วง 57.31-79.51 เดซิเบล(เอ) และ ค่า Leq(8) ในช่วง 52.98-74.32 เดซิเบล(เอ) สำหรับในวันหยุดราชการมีค่า L95 ในช่วง 46.20-61.10 เอซิเบล(เอ) ค่า L5 ในช่วง 54.50-67.00 เดซิเบล(เอ) และค่า Leq (8) ในช่วง 52.86-64.06 เดซิเบล(เอ) ทั้งนี้เมื่อพิจารณาในภาพรวม พบว่าบริเวณที่มีเกณฑ์ระดับสูงทั้งในวันทำการและวันหยุดราชการ ได้แก่ ตุกเคมี สาธิต อาคารเรียนรวม 2 อาคารมหิตลาธิเบศ อาคารเรียนรวม 1 ตึกวาริชศาสตร์ และตึกชีวะ ผลการวิเคราะห์ข้อมูลเกี่ยวกับทัศนคติของประชากรในมหาวิทยาลัยพบว่า ผู้ให้ข้อมุลส่วนใหญ่คิดว่าบริเวณที่เรียนหรือที่ทำงานมีปัฐหาเกี่ยวกับมลพิษทางเสียงในระดับปานกลาง โดยมีแหล่งกำเนิดเสียงจากการจราจรภายในมหาวิทยาลัยและเสียงกิจกรรมของนิสิต สำหรับผลกระทบของมลพิษทางเสียงต่อผู้ให้ข้อมูล ได้แก่ รบกวนการเรียนการสอน หงุดหงิด รบกวนการทำงาน และเกิดความเครียด จากข้อมูลที่ได้พบว่าระดับความรุนแรงของปัญหามลพิษทางเสียงในมมหาวิทยาลัยอยู่ในเกณฑ์ปานกลาง โดยผลกระทบต่อบุคคลากรในมหาวิทยาลัยส่วนใหญ่จะเป็นลักษณะการรบกวน ทำให้เดือดร้อนรำคาญในระยะเวลสั้น ๆ เท่านั้น