Abstract:
พระราชบัญญัติคุ้มครองสุขภาพของผู้ไม่สูบบุหรี่ พ.ศ.2535 บัญญัติขึ้นเพื่อคุ้มครองสุขภาพของผู้ที่ไม่สูบบุหรี่ในสถานที่สาธารณะ มีการนิยามให้ความหมายของคำว่า "สถานที่สาธารธณะ หมายถึง สถานที่หรือยานพาหนะใดๆ ซึ่งประชาชนมีความชอบธรรมที่จะเข้าไปได้" และพระราชบัญญัติฉบับนี้ได้ให้อำนาจรัฐมนตรีกระทรวงสาธารณสุขออกประกาศกระทรวงสาธารณสุขกำหนดชื่อหรือประเภทของสถานที่สาธารณสุขฉบับที่ (17) พ.ศ.2549 และประกาศกระทรวงสาธารณสุข (18) พ.ศ. 2550 กำหนดให้ ลิฟต์โดยสาร สุขา สนามเด็กเล่น มหาวิทยาลัย หรือสถานบันการศึกษาตั้งแต่ระดับอุดมศึกษาขึ้นไป สวนสัตว์ ตลาด ฯลฯ เป็นสถานที่สาธารณะที่ได้รับการคุ้มครองสุขภาพของผู้ไม่สูบบุหรี่ บริเวศแหล่งท่องเที่ยวที่เป็นชายหาดไม่ได้รับการคุ้มครองตามกฎหมาย พระราชบัญญัติฉบับนี้เพราะไม้ได้ถูกกำหนดให้เป็นสถานที่สาารณะตามพระราชบัญญัติ งานวิจัยนี้เสนอว่า ควรมีแนวทางการบังคับใช้กฎหมายเพื่อคุ้มครองสุขภาพของผู้ที่ไม่สูบบุหรี่บริเวณแหล่งท่องเที่ยวที่เป็นชายหาด เพื่อคุ้มครองสิทธิขั้นพื้นฐานของบุคคลในการอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่มีคุณภาพดีต่อสุขภาพ หายใจด้วยอากาศที่บริสุทธิ์ไม่รบกวนด้วยสารพิษจากควันบุหรี่ จากการศึกษาวืจัยพบว่าการสูบบุหรี่ในบรืเวณแหล่งท่องเที่ยวที่เป็นทะเลชายหาดแม้ไม่ก่อให้เกิดอันตรายต่อสุขภาพร้ายแรงแต่ก็เป็นปัญหาต่อภัยคุกคามต่อสุขภาพของผู้ที่ไม่สูบบุหรี่ และก่อให้เกิดปัญหาต่างๆ ขึ้นเช่น เศษขยะจากก้นบุหรี่ อันตรายต่อผู้ใกล้ชิด การเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีต่อบุตรหลานที่ไปท่องเที่ยวด้วยกัน การสร้างความรู้สึกที่ไม่มีความสุขในการท่องเที่ยว ในการแก้ปัญหาหรือลดปัญหาเหล่านี้ ควรมีประกาศกระทรวงสาธารณสุขที่กำหนดให้มีแหล่งท่องเที่ยวที่เป็นชายหาด เป็นสถานที่สาธารณะตามพระราชบัญญัติฉบับนี้ และควรกำหนดส่วนหนึ่งส่วนใดหรือทั้งหมดของสถานที่ให้เป็นเขตปลอดภัย
