ผลของโปรแกรมสนทนาบำบัดครอบครัวต่อสัมพันธภาพในครอบครัว พฤติกรรมการดูแลตนเองของวัยรุ่น และพฤติกรรมการดูแลโดยครอบครัวในวัยรุ่นที่เป็นโรคหอบทางอารมณ์

Abstract

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของโปรแกมสนทนาบำบัดครอบครัวต่อสัมพันธภาพในครอบครัว พฤติกรรมการดูแลตนเองของวัยรุ่นและพฤติกรรมการดูแลโดยครอบครัว ในวัยรุ่นที่เป็นโรคหอบทางอารมณ์ กลุ่มตัวอย่างคือ วัยรุ่นทั้งเพศชายและเพศหญิงอายุ 13-19 ปี ที่เป็นโรคหอบทางอารมณ์และครอบครัว จำนวน 20 ครอบครัว แบ่งเป็นกลุ่มทดลอง 10 ครอบครัว และกลุ่มควบคุม 10 ครอบครัว โดยคัดเลือกกลุ่มตัวอย่างด้วยการสุ่มตัวอย่างแบบง่าย กลุ่มทดลองได้รับโปรแกรมสนทนาบำบัดครอบครัว เป็นเวลา 4 สัปดาห์ กลุ่มควบคุมได้รับการดูแลตามปกติ เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บข้อมูลเป็นแบบสอบถาม ประกอบด้วย ข้อมูลทั่วไปของวัยรุ่นและครอบครัว สัมพันธภาพในครอบครัว พฤติกรรมการดูแลตนเองของวัยรุ่น และพฤติกรรมการดูแลโดยครอบครัว เก็บข้อมูลก่อนการทดลองห่สงกัน 4 สัปดาห์ วิเคราะห์ข้อมูลโดยทดสอบการกระจายของข้อมูลด้วยสถิติความถี่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และใช้สถิติค่าที (t-test) ผลการวิจัย พบว่า วัยรุ่นที่เป็นโรคหอบทางอารมณ์และครอบครัว กลุ่มที่ได้รับโปรแกรมสนทนาบำบัดครอบครัวมีผลต่างคะแนนเฉลี่ยสัมพันธภาพในครอบครัว ผลต่างคะแนนเฉลี่ยพฤติกรรมการดูแลตนเองของวัยรุ่น และผลต่างคะแนนเฉลี่ยพฤติกรรมการดูแลโดยครอบครัวสูงกว่ากลุ่มที่ได้รับการพยาบาลตามปกติ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 (t=2.86, p=.01 ; t=4.72, p=<.01 c]t t=5.06, p<.01 ตามลำดับ) ผลการวิจัยนี้แสดงให้เห็นว่า โปรแกรม สนทนาบำบัดครอบครัวเพิ่มสัมพันธภาพในครอบครัว ส่งเสริมพฤติกรรมการดูแลตนเองของวัยรุ่นและพฤติกรรมการดูแลโดยครอบครัวมากขึ้น ดังนั้น จึงควรส่งเสริมให้พยาบาลผู้เกี่ยวข้อง นำโปรแกรมนี้ไปใช้เพื่อเสริมสร้างให้วัยรุ่นที่เป็นโรคหอบทางอารมณ์และครอบครัว ได้มีสัมพันธภาพในครอบครัว พฤติกรรมการดูแลตนเองของวัยรุ่นและพฤติกรรมการดูแลโดยครอบครัวที่เหมาะสมต่อไป