บทบาทของผู้บริหารกับเครือข่ายความร่วมมือการวิจัยด้านมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ของมหาวิทยาลัยไทย

Abstract

ผลการสำรวจสถานภาพและความสามารถในการแข่งขันทางวิชาการดานมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ พ.ศ. ๒๕๔๘ โดยสถาบันเพื่อความเป็นเลิศทางวิชาการ ยืนยันปัญหาความอ่อนแอทางด้านการวิจัยทางวิชาการด้านมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ของประเทศไทย เกิดจากความแตกต่างด้านบุคลากรในแต่ละวิชาที่มีไม่เท่าเทียมกันและกระจุกตัวอยู่ในบางสถาบันอุดมศึกษาใหญ่ๆ นำมาซึ้งความเหลื่อมล้ำต่อการพัฒนางานวิจัยทั้งด้านปริมาณและคุณภาพแก่สถาบันอุดมศึกษาในส่วนภูมิภาคส่วนใหญ่เป็นอย่างมาก บทความนี้มุ่งที่จะวิเคราะห์จุดแข็ง จุดอ่อน โอกาส และอุปสรรค อันนำมาซึ่งแนวทางและข้อเสนอแนะสำหรับแก้จุดอ่อน โดยการสร้างและใช้โอกาสที่มีให้เกิดประโยชน์ ซึ่งจะช่วยให้ผู้บริหารเข้าใจปัญหาดังกล่าวอย่างชัดเจน ผู้บริหารที่เป็นผู้นำของมหาวิทยาลัยและสถาบันในสาชาด้านมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มีภารกิจสำคัญเร่งด่วนในการทบทวนวิสัยทัศน์และพันธะกิจให้มีความสอดคล้องกัน โดยเฉพาะเจาะจงในการพัฒนาแผนกลยุทธ์ แผนงาน แนวทางกิจกรรม และโครงการต่างๆ ของมหาวิทยาลัย/สถาบันในการพัฒนาเครือข่ายการวิจัย โดยเฉพาะมหาวิทยาลัย/สถาบันในส่วนภูมิภาคจำนวนมากให้มีความสอดคล้องที่เด่นชัดพอสมควรระหว่างภารกิจและเป้าหมายเกี่ยวกับวิชาการด้านสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์ที่มีต่อชุมชนหรือภูมิภาค โดยดำเนินการตามกระบวนการพัฒนาเครือข่ายความร่วมมือการวิจัยสู่ความสำเร็จ คือ การวิเคราะห์ความสามารถในการแข่งขันทางการวิจัยด้านสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์ การกำหนดแผนกลยุทธ์ด้านเครือข่ายความร่วมมือการวิจัย การลงมือปฏิบัติให้เป็นรูปธรรม และการติดตามการประเมินผลอย่างต่อเนื่อง