ปัจจัยเชิงสาเหตุพหุระดับที่ส่งผลต่อการคิดแบบปรับเหมาะของนักเรียน นักศึกษาวิทยาลัยในสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา

ศุภชัย ถึงเจริญ

dc.contributor.advisor	สมพงษ์ ปั้นหุ่น
dc.contributor.advisor	ไพรัตน์ วงษ์นาม
dc.contributor.author	ศุภชัย ถึงเจริญ
dc.contributor.other	มหาวิทยาลัยบูรพา. คณะศึกษาศาสตร์
dc.date.accessioned	2023-05-12T03:59:00Z
dc.date.available	2023-05-12T03:59:00Z
dc.date.issued	2561
dc.identifier.uri	https://buuir.buu.ac.th/xmlui/handle/1234567890/7473
dc.description	ดุษฎีนิพนธ์ (ปร.ด.)--มหาวิทยาลัยบูรพา, 2561
dc.description.abstract	การวิจัยในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ตรวจสอบความตรงโมเดลการวัดพหุระดับที่ส่งผลต่อ การคิดแบบปรับเหมาะของนักเรียน นักศึกษา วิทยาลัยในสังกัดคณะกรรมการ การอาชีวศึกษา และ 2) เพื่อพัฒนาโมเดลสมการโครงสร้างเชิงสาเหตุพหุระดับที่ส่งผลต่อการคิดแบบปรับเหมาะของนักเรียน นักศึกษา วิทยาลัยในสังกัดคณะกรรมการการอาชีวศึกษา ด้วยการวิเคราะห์พหุระดับ โดยมีปัจจัยเชิงสาเหตุ 2 ระดับ คือ ระดับนักเรียน และระดับโรงเรียน กลุ่มตัวอย่างประกอบด้วย ครูผู้สอน และนักเรียน จำนวน 1,270 คน วิทยาลัยในสังกัดคณะกรรมการการอาชีวศึกษา ปีการศึกษา 2560 จำนวน 39 แห่ง โดยใช้การสุ่มตัวอย่างแบบ 2 ขั้นตอน ตัวแปร ที่ใช้ทำนายระดับนักเรียน คือ ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน ความถนัดทางการเรียน แรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ ความเชื่อ ในสมรรถภาพตน ลักษณะนิสัย ตัวแปรทำนายระดับโรงเรียน ได้แก่ บรรยากาศในห้องเรียน คุณลักษณะของครู การสนับสนุนให้จัดกิจกรรมส่งเสริมการคิด และ การสอนเชิงสร้างสรรค์ ตัวแปรตาม คือ การคิดแบบปรับเหมาะของนักเรียน นักศึกษา มี 6 ตัว คือ ความคล่องตัว การวิเคราะห์วิทยาการบริการการคิดอย่างนักออกแบบ ความยืดหยุ่น การคิดเชิงระบบ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถาม มีความตรงเชิงเนื้อหา และ ความเชื่อมั่นสูง การตรวจสอบความตรงของโมเดลกับข้อมูลเชิงประจักษ์ใช้การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน พหุระดับ โดยโปรแกรม Mplus 6.12 ผลการวิจัยพบว่า 1. โมเดลการวัดพหุระดับการคิดแบบปรับเหมาะของนักเรียน นักศึกษา มีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ค่า 2 = 25.115*, df = 20, p = .1971, 2/ df = 1.256, RMSEA = .017, = .996, = .993, SRMRw = .013, SRMRb = .038 เป็นไปตามเกณฑ์ 2. โมเดลเชิงสาเหตุพหุระดับที่ส่งผลต่อความคิดแบบปรับเหมาะระดับนักเรียน พบว่า โมเดลสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ โดยพิจารณา 2 = 189.887, df = 110, p = .000, RMSEA = .028, CFI = .981, TLI = .975, SRMR = .020 นั่นคือ ยอมรับสมมติฐานหลักว่าโมเดลตามทฤษฎีมีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ 2.1 ตัวแปรที่ใช้ทำนายระดับนักเรียน ได้แก่ ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน ความเชื่อในสมรรถภาพตน และลักษณะนิสัยมีอิทธิพลต่อความคิดแบบปรับเหมาะของนักเรียน นักศึกษา อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 แต่ในส่วนความถนัดทางการเรียน แรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ ไม่มีอิทธิพลต่อคิดแบบปรับเหมาะของนักเรียน นักศึกษา โดยมีค่าสัมประสิทธิ์การทำนายในระดับนักเรียน นักศึกษาเท่ากับร้อยละ 81.8 2.2 โมเดลเชิงสาเหตุพหุระดับที่ส่งผลต่อความคิดแบบปรับเหมาะระดับโรงเรียน พบว่า ตัวแปรทำนายระดับโรงเรียนเรียน ได้แก่ บรรยากาศในห้องเรียน คุณลักษณะของครู การสนับสนุนให้จัดกิจกรรมส่งเสริมการคิด ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน และการสอนเชิงสร้างสรรค ไม่มีอิทธิพลต่อความคิดแบบปรับเหมาะของนักเรียน นักศึกษา
dc.language.iso	th
dc.publisher	คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา
dc.rights	มหาวิทยาลัยบูรพา
dc.subject	โมเดลพหุระดับ (สถิติ)
dc.subject	ความคิดและการคิด -- วิจัย
dc.subject	ทักษะทางการคิด--วิจัย
dc.subject	นักเรียนอาชีวศึกษา
dc.subject	มหาวิทยาลัยบูรพา -- สาขาวิชาวิจัย วัดผลและสถิติการศึกษา
dc.title	ปัจจัยเชิงสาเหตุพหุระดับที่ส่งผลต่อการคิดแบบปรับเหมาะของนักเรียน นักศึกษาวิทยาลัยในสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา
dc.title.alternative	Multi-level cusl model of fctors influencing dptive thinking of the students in voctionl eduction
dc.type	วิทยานิพนธ์/ Thesis
dc.description.abstractalternative	This research aimed to develop and to validate the multi-level measurement and the multi-level causal model of factors influencing adaptive thinking of the students in vocational education colleges. The sample comprised of 1,270 administrators, teachers and students of 39 vocational education colleges in academic year 2017, All participants were drawn by using two-stage random sampling. The predictive variables of student level were; achievement, aptitude, achievement motive, self-efficacy and personality. The predicting variables of school level were; classroom climate, teacher’s teaching behaviour, support for thinking activities and creative teaching. The dependent variable was adaptive thinking of the students in vocational education consisted of agility, analytic, service science, design thinking, resiliency and systems thinking. Research instrument was questionnaire, its contentvalidity and reliability met the researcher requirement at high level. Data were analyzed by using Mplus 6.12 program to validate both the multi-level measurement model and multi-level structural equation model to empirical data. Research findings were as follows; 1. The multi-level measurement model of adaptive thinking of the students in vocational education was consistent with empirical data (2 = 25.115*, df = 20, p = .1971, 2/ df = 1.256, RMSEA = .017, = .996, = .993, SRMRw = .013, SRMRb = .038) 2. The multi-level structural equation model of factors influencing adaptive thinking of the students in vocational education was consistent with the empirical data (2 = 189.887, df = 110, p = .000, RMSEA = .028, CFI = .981, TLI = .975, SRMR = .020). 2.1) Variables used to predict dependent variables at student level it was found that; aptitude and achievement motive did not have influence on adaptive thinking. The achievement, self-efficacy and personality variables influenced the effectiveness of adaptive thinking of the students in vocational education with statistical significance at .05 with the coefficient of determination at 81.8%. 2.2) All factors influencing adaptive thinking of the school level did not have any effect on adaptive thinking.
dc.degree.level	ปริญญาเอก
dc.degree.discipline	วิจัย วัดผลและสถิติการศึกษา
dc.degree.name	ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต
dc.degree.grantor	มหาวิทยาลัยบูรพา